Back to the Future: Bach-Bukowski

Het is even losjes als monumentaal; een vrijwel onmogelijke combinatie. Het is niet iets dat je postmodern, eclectisch, een crossover of gewoon nieuw zou noemen. Het heeft iets dat op voorhand oud is.

Resultaat van het samenbrengen van Charles Bukowski (1920-1994), Johann Sebastian Bach (1685-1750) en Willem van Ekeren (1956) is een soort eenzijdigheid die je wel vaker tegenkomt in potentieel monumentaal werk. Of is het een Disney-kasteel met een Rembrandt erin?

De plaat Bach-Bukowski van Willem van Ekeren is zeer kaal geproduceerd en heeft een onbenoembare complexiteit. Daarnaast heeft het de sfeer van de film Short Cuts en de muziek van Tom Waits.

Bukowski beschrijft in The Last Night of the Earth Poems zijn leven, gedachten en gevoelens ongenadig. ‘Reality is a juiceless orange.’ Het is de stem van iemand die de rekening van het leven opmaakt.
Van Ekeren zingt soms al te zeer als een jazzy crooner. Wat zich meestal toch verbazingwekkend goed verhoudt tot das wohltemperierte Klavier (WK) van Bach.

Soms lijkt Bachs muziek niet meer dan illustratiemateriaal voor Bukowski te zijn. Je kan het ook anders zien: de muziek is de goddelijke grondtoon, de levenskracht op de achtergrond van alle menselijke misere. Maar soms zou je willen dat er niet meer gezongen en gespeeld wordt, slechts voorgelezen en daarna en daarvoor muziek.

Als je na deze plaat Johnny Cash of Ryan Adams opzet en daarna weer iets van Chopin merk je hoe licht verteerbaar Bach-Bukowski niet is.

Misschien is dit de muziek die er altijd zou zijn wanneer er geen volksmuziek, jazz, blues, sixties en muziekindustrie zou zijn geweest. Kortom, wanneer je deel van de muziekgeschiedenis overslaat kom je misschien hier uit.
26 Sep '03 - 10:07 | Zero Hero