home Willem van Ekeren (1956) groeit op in Wassenaar en krijgt vanaf zijn zesde klassiek pianoles. Vanaf midden jaren '60 begint de popmuziek overal door te dringen (transistor-radiootjes brengen tijdens de zondagsschool de herhaling van de top 20). Tijdens zijn middelbare schooltijd begint hij als toetsenist/pianist in bandjes te spelen en wordt zich zo meer en meer bewust van de kloof tussen de klassieke muziek en de popcultuur. Het is de tijd van de grote toetsenisten uit de symfonische rock (Yes en Emerson, Lake and Palmer). In 1975 doet hij dan ook een poging om op het conservatorium in Den Haag te komen. Dit mislukt en in de daarop volgende jaren zoekt hij zijn artistieke horizon te verbreden (studies, film, toneel, literatuur, sex, drugs en jazz/rock en roll). Ondertussen speelt hij veel toetsen in allerlei bandjes o.a. in Meike Touw's Tutti Frutti en zingt zijn eerste eigen songs. Begin '80 kiest Theo van Gogh enkele van Willem's pianostukken en songs uit voor zijn film 'Een dagje naar het strand'. Ook nemen Theo en Willem onder het toeziend oog van Gied Jaspers de LP 'Een verdeeld genoegen' op. Hierop staan 13 gedichten van Theo die door Willem op muziek zijn gezet. Theo vertolkt de dertien liederlijke liederen en Willem begeleidt hem hierbij op de piano. Halverwege de 80er jaren speelt Willem een Mozart-sonate (G-dur) en is totaal overweldigd. Het is als een thuiskomst en hij besluit klassiek piano te gaan studeren bij Klaas Trapman die hem stimuleert en verder helpt zijn piano A diploma te halen. Willem breidt zijn pianoles-praktijk verder uit en schnabbelt hier en daar wat bij. Voorts is hij gedurende 5 jaar in de wintermaanden één van de vaste huispianisten van Bodega de Posthoorn. Als hij in 1990 zakt voor zijn piano B examen ("we hebben Debussy er niet in kunnen ontdekken") hangt hij zijn piano aan de wilgen en leent een oude Spaanse gitaar. Ook begint hij met de studie schoolmuziek in Den Haag. Dit wordt opnieuw een inspirerende tijd, hij is terug bij af en heeft zelf het gevoel eindelijk tot de essentie van muziek te komen. Hij geeft dan les op de basisschool. Hier kan hij kinderen ademloos simpele liedjes laten beleven of zelf betoverd raken door hun overgave en hun onbevangen manier van muziek maken. In zijn vrije tijd schrijft hij eenvoudige gitaarnummers en bevrijdt zich zo van het over-educated pianogeworstel. In de eerste helft '90 ontstaan zo'n 50 songs. Hij richt samen met Paul Prins en Frank Papendrecht het kamerpoptrio Beatty AcqueMAI op. Deze vruchtbare samenwerking leidt al snel tot optredens. De beste nummers komen op de CD 'For the Rich'. Ze brengen het nog tot band van de week op TV West, maar toch lukt het Beatty niet vaste voet aan de grond te krijgen. Verslagen kruipt Willem achter de piano en zoekt troost bij Bach: 'das wohltemperierte Klavier'.